ánima
11ánima — sustantivo masculino 1. Uso/registro: elevado. Alma de una persona: Roguemos por el ánima del difunto. ánima del purgatorio Entre los católicos, los difuntos que están purgando temporalmente la pena que merecieron por sus pecados, antes de entrar …
12ANIMA — corpori nubens, antistitem Lunam, eo excedens Proserpinam habere credita est Porpbyrio. Eandem, a corpore solutam, triplici elementô expurgari, staruerunt Gentilium Theologi, quâ de re vide infra, in voce Vannus. Quod vero eam immortalem esse… …
13Anĭma — (lat.), 1) Athmen, Hauch; 2) Seele; A. philosophĭca, die vernünftige Seele, im Gegensatz der A. medĭca. Thierseele; die Physiologen unterscheiden: A. actĭva u. appetitīva (Wollen, Begehren, Fortpflanzen), deren Sitz im kleinen Gehirn; A.… …
14Anĭma — (lat.), Seele, Geist. A. mundi, die Welt seele, der Weltgeist …
15Anima — Anima, lat., Seele …
16ánima — 1. el alma o la vida. 2. (en psicología jungiana) el verdadero ser o personalidad más interna o inconsciente de una persona, en contraposición a la parte abierta o conocida de la personalidad. 3. (en psicología analítica) el …
17anima — index life (period of existence), spirit Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …
18anima — ranima réanima …
19anima — (n.) Jung s term for the inner part of the personality, or the female component of a masculine personality, 1923, from fem. of L. animus the rational soul; life; the mental powers, intelligence (see ANIMUS (Cf. animus)) …
20anima — ȁnima ž DEFINICIJA psih. prema C. G. Jungu 1. unutrašnja ličnost okrenuta podsvjesnom 2. »načelo ženskosti«, posebno oblik prisutan u muškaraca, opr. animus ETIMOLOGIJA lat.: duša, život …